Güzin Abla  guzinabla@hurriyet.com.tr

Yaşama tutunmak için bir kıvılcım bekliyorum


Büyüklerimiz "Düşmez kalkmaz bir Allah!" derler... Bununla ne büyük işadamlarının, ne mirasyedi trilyonerlerin, ne büyük patronların, ne ünlü şirketlerin genel müdürlerinin durumlarına ve konumlarına bel bağlamamaları gerektiğini hatırlatırlar bizlere...

Böbürlenmenin, ya da malına mülküne, giderek yükselen kazanç grafiğine güvenerek, kendini çok fazla önemsemenin aslında ne kadar da boş olduğunu söylemek isterler.

İşte genç bir işadamı, kendi deyimiyle, kapısında iki arabası varken, bugün cebinde dolmuş parası bile bulunmadığını, söylüyor. "Hata ettim" diyor ama hatalar biz kullar için değil mi?

Ve ona en acı gelen de, cebinde bol parası varken, itibarlı bir işadamıyken, çevresinde dolup taşan dostlarının, bu duruma geldiğinde, bir anda kapılarını birer birer yüzüne kapatmaları. Ne yazık ki, dost bildikleri meğer sadece parasının dostuymuş. Ne acı değil mi bunu öğrenmek...

Sevgili Güzün Abla... Sözlerime nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Ben 38 yaşında bir iş adamıydım. Evli ve 7 yaşında bir erkek çocuk babasıyım. Yaşımın genç olmasına rağmen iki şirket sahibi ve bir çok sivil toplum örgütünde yönetim kurulu üyeliği görevi yürütmekteyim. İnanın derdimi kime anlatacağımı çok düşündüm fakat insan hayatındaki gerçeklerin genelde sadece varlık esasına uygun olduğunu görünce bu geniş çevremde kimselerin olmadığını fark etmem geç olmadı. Bu yüzden gazetedeki köşeniz dikkatimi çekti ve o an size yazmaya karar verdim. Bulunduğum şehirde uzun yıllar zor şartlarda tabir yerindeyse tırnaklarımla bir yerlere gelmeye çalıştım. Sonunda herkesin taktir edeceği bir konuma sahip oldum. Umarım anlatacaklarım genç girişimcilere, yöneticilere ve ticaretle bir şekilde uğraşanların kulaklarına küpe olur.

Güzel günler çabuk geçti

2006 yılına kadar akaryakıt istasyonu işletmeciliği ve inşaat şirketi olan gayet düzenli bir yaşantıya sahip biriydim. Her zaman daha iyisini yapma ve başarılı olma arzusu içinde turizm sektörüne yatırım yapma fırsatını yakaladım. Yapacağım bu yatırım benim imkanlarımı aştığı için bir ortaklık yapısı içerisinde bu imkanı değerlendirmeye karar verdim. İşte hayatımda ne olduysa o andan sonra başladı. Bir anda parmakla gösterilen insanlar olmuştuk, her ortamda bizden bahsediliyordu. Kısa sürede büyük başarılara imza atmıştık. Gerek bu heyecan gerekse kısa sürede gelen bu başarı bize hayatımızın hatalarını yapma yolunu açmıştı.

Öncelikle yapmış olduğumuz bu yatırım bizim imkanlarımızın çok üstündeydi, aslında bunun için hiçbir hazırlığımız yoktu. Ülkemizin genel sorunlarından biri gibi, nasıl hastalanmadan önce doktora gitmezsek, biz de böyle büyük bir yatırımda bir işadamından beklenmeyecek şekilde avukatlarımıza ve mali müşavirlerimize danışmadan bir ortaklık yapısına girdik. İşletmenin halktan gördüğü büyük ilgi ve destek bir anda işletmeyi aranılan bir yer haline dönüştürdü. İşte bu güzellikler bizim gibi heyecanlı genç işadamlarından beklenmeyecek hatalar zincirinin başlamasına sebep oldu. Güzel geçen beş ayın sonunda gerekli araştırma ve inceleme yapılmadan oluşturulan bu ortaklık yapısı kısa sürede çatırdamaya başladı. Derken kötü günlerin gelmesi çok sürmedi, bir anda hayatta hiç yaşamadığım icralarla ve davalarla karşı karşıya kaldım.

İntiharı bile düşündüm

İşte o an içimdeki o "keşke" bir anda ince bir sızıya dönüştü. Yine de kendimi toparlamam uzun sürmedi. Çünkü ben çevresi ve dostu çok olan bir insandım en azından öyle düşünüyordum. Bunun hata olduğunu ve yalnız kaldığımı fark etmem ise çok sürmedi. Yıllarca pek çok işte başarılar sağlamış ve bir çok arkadaşının büyük kazançlar sağlamasına vesile olan ben, yapayalnız kalmıştım. Yardım için çaldığım tüm kapılar kısa sürede teker teker yüzüme kapanmıştı.

İşin acı yanı yılarca saygı ile gıpta ettiğim öz ağabeyim de bu insanlar arasındaydı.

Ne olduğunu bile anlayamamıştım, bu kadar kısa sürede nasıl olur da bu denli yalnız ve çaresiz kalırdım. Eşim bir köşeye, çocuğum bir köşeye savrulmuştuk. Onlardan ayrı kalmak bana acıların en büyüğünü yaşatıyordu. Bocalamaktaydım, ne yapacağımı bilemiyordum. Artık beni nereye savuracağı bile belli olmayan o hain rüzgar esmeye başlamıştı. Karşı koymaya çalıştıkça daha çok batıyordum, her şeyim, yıllarca yapmış olduğum tüm birikimlerim, en kötüsü de tüm dostlarım hepsi bir anda uçup gitmişlerdi. Bu da yetmezmiş gibi bir de altından kalkılamayacak bir borç yükü bindi sırtıma...

Bir süre mücadele ettikten sonra başaramayacağım inancıyla intiharı düşündüm. Bu konuda kendimi toparlamam uzun sürmedi çünkü bu bir kurtuluş değildi, sadece kaçıştı... Canımdan çok sevdiğim eşim ve dünya tatlısı oğlum bu dertlerle yapayalnız kalacaklardı.

Ben buna dayanamazdım. Bu düşünceden bir an önce vazgeçmem gerektiğine karar verdim. Ne olursa olsun hayata yeniden başlamalıyım, ailemi kazanmalı sıcak bir yuva olgusunu başlatmalıyım. Bunları biliyorum ama nasıl yapacağımı şu an bilemiyorum.

Diyebilirsiniz ki bu adam benden ne istiyor? Ben yaşadıklarımdan ders çıkartılmasını, ağlayan anaların, yalnız kalan çocukların, yıkılan yuvaların olmamasını istiyorum. Başarıyı korumanın, onu yakalamaktan daha zor olduğunun bilinmesini istiyorum.

Gün olur devran döner

Genç girişimci arkadaşlarım; ticaret yapacaksanız öncelikle sermayenizi üçe bölün. Birincisiyle ticaretinizin yapın, ikincisiyle nakit yatırım, üçüncüsüyle de gayrimenkule yatırım yapın. Unutmayın ki işler ters gittiğinde sizi sadece ikinci ve üçüncü yatırımlarınız kurtarabilir.

Yazlığı kışlığı ayrı olan ben şu an her gün bir yerde sabahlıyorum, kapımın önünde iki arabam varken şu an dolmuşa binecek parayı bulamıyorum. Yine de her şeye rağmen yaşamı seviyorum. Unutulmasın ki yarının biz insanlara ne getireceği bilinmez. Bu yüzden lütfen herkes bir gün kendisinin de başına gelebileceğini düşünerek birbirine yardımcı olsun.

Evet Güzin Abla, şimdi yeniden yaşama tutunmak için sadece bir kıvılcım, bir umut istiyorum. İnanın bunu hakkediyorum...

RUMUZ: YAŞAMAK VE SEVMEK HER ŞEYE RAĞMEN GÜZEL.